Elisa is 84 jaar. Ze woont in een rusthuis in Antwerpen en haar wereldje is klein geworden. Haar geheugen laat haar steeds vaker in de steek. Maar haar herinneringen aan Bob, haar buurjongen van toen ze jong was, zijn nog altijd levendig. Net zoals die aan het kindje dat ze van hem kreeg en gedwongen moest afstaan.
Bijna zeventig jaar later is ze verliefder dan ooit en staan die momenten nog steeds in haar geheugen gegrift. Of toch niet? Haar drie dochters hebben tot voor kort nog nooit een woord over Bob gehoord, laat staan over een kindje. Zou het kunnen dat Elisa zoiets heel haar leven verzwegen heeft? Of zijn het louter hersenspinsels van dementerende vrouw?