Een tijdje geleden las en beluisterde ik Oker, het debuut van Ellen Verstrepen. In het boek vertelt An Janssens haar levensverhaal. Ze groeit op in de schaduw van haar broer Rutger. Wanneer hun vader 'naar Engeland' vertrekt, laat hij een verbitterde weduwe achter, wat de band tussen broer en zus alleen maar versterkt. De twee worden onafscheidelijk, maar volgen hun hele leven hetzelfde patroon: Rutger leidt, An volgt. Als An op een dag voorgesteld wordt aan Hasse, een vriend van Rutger, verandert alles en komen de verhoudingen op scherp te staan.
Ans personage en belevenissen grepen me zo bij de keel dat ik haar een brief schreef.
Ans personage en belevenissen grepen me zo bij de keel dat ik haar een brief schreef.
Lieve An,
Wat was ik onder de indruk van jouw memoires. Je vertelt je levensverhaal natuurlijk niet in de eerste plaats aan mij, maar ik ben toch heel blij dat ik heb mogen meelezen.
In het begin van jouw relaas moest ik nog hardop lachen om de herkenbare situaties. Zelden slaag ik erin om 's morgens mijn huis in één keer te verlaten. Telkens weer ben ik er net als jij van overtuigd dat de deur niet op slot is of dat er zich binnen nog iets bevindt dat elk moment spontaan kan ontbranden. En ja, ook ik slaag erin om een sanseveria te laten doodgaan. Al moet ik zeggen dat ons huidige exemplaar het nu toch al een hele tijd volhoudt.
Hoe meer ik las over wat je allemaal hebt meegemaakt, hoe blijer ik werd dat ik toch niet zoveel op jou lijk als ik in eerste instantie dacht. Buiten een paar karaktertrekken en een eerder cynische kijk op het leven hebben we eigenlijk maar weinig met elkaar gemeen. Als enig kind kwam ik (en kom ik nog steeds) altijd op de eerste plaats, maar de moeizame relatie die jij met je moeder had, greep me heel erg aan. Ik kan maar niet begrijpen hoe een moeder zo'n verschil kan zien tussen haar kinderen. Van de tenenkrommende situaties die dat opleverde in jouw jeugd, kreeg ik een wee gevoel in mijn maag dat nog lang bleef nazinderen.
Gelukkig had je toen Rutger nog om op terug te vallen. Na je ontmoeting met Hasse hoopte ik dat hij jou het nodige zelfvertrouwen zou kunnen geven om je af te duwen van je moeder, maar het liep allemaal heel anders af.
Een moeder die je onrecht aandoet, een leven in de schaduw van je broer, het allesverterende verlangen naar een man die niet van jou is, ... Een mens zou voor minder de pedalen kwijtraken. Om maar te zeggen: ik heb heel veel respect en begrip voor jouw beslissing. Sommige mensen zullen het misschien laf vinden, maar in mijn ogen is wat je gedaan hebt juist heel moedig.
In tegenstelling tot wat de banaliteit van jouw naam doet vermoeden, An Janssens, ben jij een ontzettend intrigerende en bijzondere vrouw. Eentje die meer kan dan ze zelf denkt en alle reden heeft om in zichzelf te geloven. Laat niemand je ooit nog iets anders wijsmaken, lieve An. Het ga je goed, waar je nu ook bent.
Vele groeten,
Annelies
Wat was ik onder de indruk van jouw memoires. Je vertelt je levensverhaal natuurlijk niet in de eerste plaats aan mij, maar ik ben toch heel blij dat ik heb mogen meelezen.
In het begin van jouw relaas moest ik nog hardop lachen om de herkenbare situaties. Zelden slaag ik erin om 's morgens mijn huis in één keer te verlaten. Telkens weer ben ik er net als jij van overtuigd dat de deur niet op slot is of dat er zich binnen nog iets bevindt dat elk moment spontaan kan ontbranden. En ja, ook ik slaag erin om een sanseveria te laten doodgaan. Al moet ik zeggen dat ons huidige exemplaar het nu toch al een hele tijd volhoudt.
Hoe meer ik las over wat je allemaal hebt meegemaakt, hoe blijer ik werd dat ik toch niet zoveel op jou lijk als ik in eerste instantie dacht. Buiten een paar karaktertrekken en een eerder cynische kijk op het leven hebben we eigenlijk maar weinig met elkaar gemeen. Als enig kind kwam ik (en kom ik nog steeds) altijd op de eerste plaats, maar de moeizame relatie die jij met je moeder had, greep me heel erg aan. Ik kan maar niet begrijpen hoe een moeder zo'n verschil kan zien tussen haar kinderen. Van de tenenkrommende situaties die dat opleverde in jouw jeugd, kreeg ik een wee gevoel in mijn maag dat nog lang bleef nazinderen.
Gelukkig had je toen Rutger nog om op terug te vallen. Na je ontmoeting met Hasse hoopte ik dat hij jou het nodige zelfvertrouwen zou kunnen geven om je af te duwen van je moeder, maar het liep allemaal heel anders af.
Een moeder die je onrecht aandoet, een leven in de schaduw van je broer, het allesverterende verlangen naar een man die niet van jou is, ... Een mens zou voor minder de pedalen kwijtraken. Om maar te zeggen: ik heb heel veel respect en begrip voor jouw beslissing. Sommige mensen zullen het misschien laf vinden, maar in mijn ogen is wat je gedaan hebt juist heel moedig.
In tegenstelling tot wat de banaliteit van jouw naam doet vermoeden, An Janssens, ben jij een ontzettend intrigerende en bijzondere vrouw. Eentje die meer kan dan ze zelf denkt en alle reden heeft om in zichzelf te geloven. Laat niemand je ooit nog iets anders wijsmaken, lieve An. Het ga je goed, waar je nu ook bent.
Vele groeten,
Annelies
Geen opmerkingen:
Een reactie posten