De naam van je eerste kind. Het gezicht van je geliefde. Je eigen leeftijd. Je adres... Stel dat je herinnering aan al deze doodgewone dagelijkse dingen ineens zou beginnen te vervagen? Hoe ga je dan door het leven? Kun je je kinderen nog grootbrengen? Opnieuw verliefd worden?
Als Claire, moeder van twee dochters, een van drie en een van twintig, haar herinneringenboek begint te schrijven, weet ze al dat dit boek vol aantekeningen, fragmenten en anekdotes over niet al te lange tijd het enige zal zijn dat haar dochters en haar echtgenoot nog van haar hebben. Maar hoe vindt ze de kracht om het verleden te koesteren en vast te houden nu de toekomst als los zand door haar vingers glipt?
Bijna een jaar geleden las ik Twintig regels liefde, het eerste boek van Rowan Coleman dat naar het Nederlands vertaald werd. Met haar warme personages en hoopvolle boodschap wist ze toen mijn hart te veroveren. Ik was dan ook heel benieuwd of het met Boek voor mijn dochters ook zo goed zou uitpakken.
In Twintig regels liefde vormde het rouwproces de rode draad doorheen het verhaal, dit keer heeft de schrijfster jongdementie als uitgangspunt gekozen. Claire is drieënveertig jaar, heeft twee dochters en is getrouwd met Greg, de liefde van haar leven. Ze heeft alles om gelukkig te zijn, ware het niet dat alles wat ze weet en kan stilaan teniet wordt gedaan door Alzheimer. Stukje bij beetje vergeet ze waar ze is, wie ze is, waar bepaalde voorwerpen voor dienen en wie de mensen die haar liefhebben zijn.
Haar moeder trekt weer bij haar in om haar te helpen met de kinderen, maar dat draait steeds weer uit op een oorlog tussen de twee vrouwen. Greg doet zijn uiterste best om Claire te helpen herinneren dat ze van hem houdt, maar kan haar er niet van weerhouden verliefd te worden op een onbekende man die ze keer op keer tegenkomt op haar dwaaltochten. Oudste dochter Caitlin worstelt ook met de aandoening van haar moeder, de opvoeding van haar kleine zusje en het feit dat ze haar biologische vader nooit gekend heeft. Daarbij komt nog dat grote geheim dat ze al een hele tijd met zich meedraagt en waarmee ze bij niemand terecht kan.
Door te schrijven vanuit het standpunt van de patiënt, heeft Coleman het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt. Nu eens komen de radeloosheid en onmacht van Claire goed naar voren, wat zorgt voor emotionele momenten, een andere keer is de geloofwaardigheid ver zoek. Zo komen Claires heldere periodes altijd toevallig goed uit voor het verhaal. Hoe graag ik het ook wilde, het lukte niet om me hierover te zetten.
Hoe dramatisch bepaalde gebeurtenissen ook zijn, humor is nooit ver weg. Ik begrijp waarom de schrijfster ervoor gekozen heeft om een zwaar onderwerp als Alzheimer op een luchtige manier te benaderen en dat lukt haar ook goed. Tegelijk is het net die luchtigheid die er bij mij voor zorgt dat het verhaal niet beklijft. Om eerlijk te zijn vond ik de verhaallijn van Caitlin veel interessanter om te volgen. De ongerustheid om haar moeder en zusje, de zoektocht naar haar biologische vader en het geheim waar ze niemand mee wilt belasten, deden me uitkijken naar haar hoofdstukken. Ook de fragmenten uit het herinneringenboek heb ik met veel plezier gelezen.
Boek voor mijn dochters is een emotioneel relaas van een jonge vrouw die vecht om zichzelf te kunnen blijven. De geloofwaardigheid is bij momenten echter ver zoek, waardoor het verhaal me niet zo aangreep als ik verwacht had.
Boek voor mijn dochters
Oorspronkelijke titel: The Memory Book (Vertaling door Mireille Vroege)
Rowan Coleman
Aantal pagina's: 320
ISBN 9789402307368
Uitgeverij Boekerij (november 2016)
Met dank aan de uitgeverij voor het recensie-exemplaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten