Wat als je nog maar één kans had? Eén kans om een brief achter te laten voor degene van wie je houdt? Wat zou je schrijven?
Tijdens haar nachtdiensten schrijft verpleegkundige Stella brieven voor haar patiënten. Daarin vertellen ze aan hun geliefden over hun gedachten, hun gevoelens, en over hun laatste wens. Soms staan er praktische tips in – hoe werkt een wasmachine? – en soms ouderlijk advies – hoe word je een goede vader? Stella belooft dat ze de brieven pas na hun dood zal versturen. Maar dan breekt ze die belofte: er is één brief waarvan ze vindt dat ze die op tijd moet posten, om iemand een laatste kans te geven op verzoening en een goede afloop...
Over een periode van zeven nachten duik je de levens van de hoofdpersonages in. Om te beginnen is er Stella, een verpleegster die alleen maar 's nachts werkt om haar man Vincent te ontlopen. Tijdens een missie in Afghanistan werd zijn eenheid aangevallen waarbij hij zijn been verloor en zijn beste vriend Kip het leven liet. Sindsdien wordt hij verteerd door schuldgevoelens en dreigen hij en Stella niet alleen elkaar, maar ook zichzelf te verliezen.
In het hospice en revalidatiecentrum waar Stella werkt verblijft Hope, een jonge meid met mucoviscidose die er zo van overtuigd is dat ze jong zal sterven dat ze het leven dan maar aan zich voorbij laat gaan. Het is haar beste vriend Ben die haar van het tegendeel probeert te overtuigen. Samen zorgen ze bij de palliatieve patiënten voor wat afleiding, bij Issy bijvoorbeeld, een jong meisje dat terminale kanker heeft.
En dan is er nog Grace, een oudere dame die palliatief verzorgd wordt in het Marie Francis. Zij heeft spijt van beslissingen die ze jaren geleden nam en die verstrekkende gevolgen gehad hebben voor haar maar ook voor alle andere mensen uit haar omgeving. Op haar sterfbed vraagt ze aan Stella om een brief te schrijven die voor opheldering zal zorgen. Normaal gezien bezorgt Stella de brieven die ze schrijft maar pas na het overlijden van de betreffende patiënt, maar dit keer is ze er zeker van dat dat niet zo lang kan wachten.
Een personage dat op het eerste zicht niks met de andere te maken heeft, is Hugh. Hij verloor op jonge leeftijd beide ouders en heeft daar bindingsangst aan over gehouden. Toch houdt hij zichzelf voor dat hij perfect gelukkig is als vrijgezel. Tot zijn buurvrouw Sarah en haar tienjarig zoontje daar verandering in brengen.
Een personage dat op het eerste zicht niks met de andere te maken heeft, is Hugh. Hij verloor op jonge leeftijd beide ouders en heeft daar bindingsangst aan over gehouden. Toch houdt hij zichzelf voor dat hij perfect gelukkig is als vrijgezel. Tot zijn buurvrouw Sarah en haar tienjarig zoontje daar verandering in brengen.
Alle hoofdpersonages zitten op één of andere manier in een rouwperiode en daar gaan ze allemaal anders mee om. Het verlies van een kind, een chronische ziekte, schuldgevoelens over het verlies van een dierbare, een oorlogstrauma; de schrijfster weet al die verschillende emoties op een treffende manier over te brengen. Tegelijk krijgen alle betrokken personages de aandacht die ze verdienen en worden ze goed uitgediept.
Nu kent Twintig regels liefde door de vele hoofdpersonages meer dan voldoende plotwendingen, maar ze kwamen geen van allen echt als een verrassing. Zo had ik al snel door welke rol Hugh in het verhaal speelt en ook de uitkomsten van de andere verhaallijnen waren zoals ik verwachtte. Toch heeft me dat geen seconde gestoord. Om eerlijk te zijn had Rowan Coleman me al vanaf de proloog voor haar gewonnen. De karakters die ze leven in blaast stalen mijn hart en ik bleef maar mooie passages aanduiden.
Twintig regels liefde is het eerste boek van Rowan Coleman dat naar het Nederlands vertaald wordt en wat mij betreft mogen er nog veel volgen. Het verhaal is hartverscheurend, maar tegelijk ook hoopvol. De boodschap dat liefde alles overwint en dat ze de moeite waard is om voor te vechten, loopt er als een prachtige rode draad doorheen.
Bij liefde gaat het erom dat het iets blijvends is, dat je niet afhaakt, dat het ertoe doet - zelfs als het pijn doet, als het moeilijk is, als mensen veranderen, als het leven hen verandert. Als je van iemand houdt, moet je van diegene willen houden, wie hij ook is... En als je dat niet wilt, is het geen liefde. (Blz. 344-345)
Twintig regels liefde
Oorspronkelijke titel: We are all made of stars (Vertaling door Mireille Vroege)
Rowan Coleman
Aantal pagina's: 352
ISBN 9789022575994
Uitgeverij Boekerij (maart 2016)
Met dank aan de uitgeverij voor het recensie-exemplaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten