Veel tijdschriften staan vol met hoe je je lichaam kan perfectioneren: hoe je gewicht kan verliezen, hoe je dunner kan lijken, hoe je imperfecties kan wegwerken. Een acteur die op korte tijd veel bijkomt, krijgt een stroom aan negatieve commentaren over zich heen. Een mager meisje is meteen een anorexiapatiënt. Bodyshaming is de norm, en daar worden we ons nu pas bewust van.
Dat we daar schoon genoeg van hebben, bewees journaliste, schrijfster en fervent blogger Anke Wauters met het succes van haar blogbericht over bodyshaming en hoe dat je zelfbeeld beïnvloedt. Haar tekst ging onmiddellijk viraal en werd door meer dan een half miljoen mensen gelezen en gedeeld. In haar boek diept zij het onderwerp op een eerlijke en compromisloze manier uit.
‘Dik. Lelijk. Wijf.’ is een boek over de lelijke kant van schoonheidsidealen, de mythe van het magere meisje en leven in een kleine wereld. Anke schrijft bodyshaming, overgewicht, eetstoornissen en depressie van zich af. En zo verkent ze op een openhartige manier onze gedeelde angsten over uiterlijk, gewicht en schoonheid.
In de loop van vorig jaar las ik een interview met Anke naar aanleiding van haar boek over bodyshaming. Ze leek me een vrolijke, zelfverzekerde jongedame die geen blad voor de mond neemt. Maar schijn kan bedriegen. In Dik. Lelijk. Wijf. toont Anke zich van haar meest kwetsbare kant. Ze schrijft openhartig over haar verstoorde relatie met eten, met haar lichaam, met schoonheid en gewicht, over haar angststoornis.
Tegelijk legt ze de vinger precies op de pijnlijke plek. Vooral het hoofdstuk Vrouwen die vrouwen haten is raak. Waarom voelen we als vrouwen toch altijd die noodzaak om anderen af te breken - al is het maar in ons hoofd - om onszelf beter te voelen? Waarom verbazen we ons onwillekeurig als een mooie vrouw ook iets zinnigs te vertellen heeft? Waarom gaan we er bij een mager model automatisch van uit dat ze anorexia heeft? Onze maatschappij is vergeven van vooroordelen en we maken ons er allemaal in meer of mindere mate schuldig aan.
Ik heb dit boek regelmatig moeten wegleggen. Ankes relaas is zo meedogenloos en zo rauw dat ik gewoon niet lang kon doorlezen. Ik kan zelf ook wel een extra portie zelfvertrouwen gebruiken, maar ik was oprecht geschokt door hoe negatief Anke over zichzelf denkt. Niemand verdient dit. Dit boek stelde mijn rechtvaardigheidsgevoel dan ook danig op de proef. Ik werd boos van wat Anke overkwam, opstandig. Ik wou haar uit alle macht toeschreeuwen hoe mooi en grappig ze wel is, wat anderen ook mogen beweren.
Dik. Lelijk. Wijf. is ook zo ontzettend herkenbaar. Voor iedere vrouw, of ze nu dik is of mager, groot of klein. Ik ken bijzonder weinig vrouwen zonder complexen. Dikwijls zijn die complexen hen aangepraat door een maatschappij die geen afwijking van de norm duldt, een maatschappij die schoonheid meer waarde toedicht dan talent, humor, intelligentie of creativiteit. En daar moeten we dringend van af. Punt.
"De gedachten dat vrouwen, met al hun talenten, iets missen omdat ze er niet op een bepaalde manier uitzien, en dat schoonheid dat gebrek zal aanvullen, is de grote leugen van de schoonheidsmythe. Wij zijn genoeg." - Pag.108
Dik. Lelijk. Wijf.
Anke Wauters
Aantal pagina's: 192
ISBN 9789089316448
Uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts (augustus 2016)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten