Lander en Chinouk hebben allebei een moeder met een psychotische kwetsbaarheid. Al snel ontstaat er een grote vertrouwelijkheid tussen hen. Om de gapende krater in hun hart te vullen, klampen de tieners zich stevig aan elkaar vast. Beide gezinnen gaan echter anders om met de ziekte van hun moeder en dat stelt de relatie van Lander en Chinouk zwaar op de proef. Zal hun liefde sterk genoeg zijn om samen een nieuw evenwicht te vinden?
In Tot de zon aan de horizon vriest, haar tweede Young Adult, heeft Kathelijn Vervarcke ervaringen uit haar eigen jeugd verwerkt. Ze is zelf een KOPP-kind, een kind van ouders met psychische problemen. De hallucinante situaties uit het boek zijn dus allerminst uit de lucht gegrepen. En dat maakt het des te tragischer.
Chinouks moeder lijdt al zolang Chinouk zich kan herinneren aan psychoses. Als ze niet gedrogeerd is door slaapmiddelen, krijgen de stemmen in haar hoofd de overhand. Ze is ervan overtuigd dat de buitenwereld een complot tegen haar smeedt en vindt de bewijzen daarvoor in de meest banale dingen. In Lander vindt Chinouk een gelijkgestemde ziel. Zijn moeder lijdt aan dezelfde aandoening en verblijft al jaren in de psychiatrie. De twee tieners gaan echter totaal anders met de ziekte van hun moeders om. Lander keert zich af van zijn moeder, maar krijgt alle steun van zijn vader en stiefmoeder, Chinouk durft zich niet los te scheuren van de hare en doet haar uiterste best om in haar eentje alles te beredderen.
Huilen of lachen?
Om de werkelijkheid van haar bestaan voor buitenstaanders te verbloemen, verzint Chinouk de bizarste leugens en excuses. Gecombineerd met het psychotische gedrag van haar moeder levert dat de meeste bizarre, hilarische en tegelijk schrijnende situaties en dialogen op. Je weet niet of je moet huilen of lachen. Net zoals Chinouk vraag je je ook constant af wat nu waar is en wat niet. Sommige verhaallijnen lijken dan ook wat vergezocht, maar passen op hun manier wel bij de verwarrende verhaalstijl.
Hallucinante toestanden
Tijdens het lezen voelde ik weer die steen in mijn maag die ik nog herkende van Zwerfsteen, de eerste YA van Kathelijn Vervarcke. Ik had zo ontzettend medelijden met Chinouk. Mijn hart brak in duizend stukjes wanneer ik getuige was van de hallucinante toestanden bij haar thuis. Het meest schrijnende is nog dat niemand van buitenaf iets onderneemt. Ze zien niet of willen niet zien wat er zich bij Chinouk thuis afspeelt. Het is pas wanneer de politie er aan te pas komt, dat er schot in de zaak komt en Chinouk zich eindelijk kan beginnen losscheuren van haar moeder. In die zin is dit boek iets minder zwaar op de hand dan Zwerfsteen, waarin het hoofdpersonage absoluut geen licht ziet aan het einde van de tunnel.
Vlucht uit de realiteit?
Toch moet er me ook nog iets anders van het hart. Iets wat de tragiek en de sterke punten van dit boek niet overschaduwt, maar me wel bezighield, is de relatie tussen Lander en Chinouk. Die lijkt me namelijk echt niet gezond, vooral niet in de eerste helft van het boek. Ik had niet het gevoel dat het hier om echte (tiener)liefde ging. Vooral voor Chinouk lijkt het eerder een vlucht uit de realiteit, waar Lander handig op inspeelt. Ook vond ik de beschrijvingen van de seksscènes bij momenten tenenkrommend en overbodig. Ik weet dat de schrijfster een positieve boodschap wilt uitdragen en wil aantonen dat jongeren van ouders met psychische problemen wel een gezonde relatie kunnen uitbouwen, maar zo voelde ik het jammer genoeg niet aan.
Tot de zon aan de horizon vriest is het tragische verhaal van twee jongeren die elkaar vinden in een poging om te gaan met hun psychisch zieke moeders. Een boek vol bizarre en tegelijk schrijnende situaties dat zonder meer weet te raken.
Tot de zon aan de horizon vriest
Kathelijn Vervarcke
Aantal pagina's: 284
ISBN 9789461316325
Uitgeverij Van Halewyck (augustus 2017)
Met dank aan de uitgeverij voor het recensie-exemplaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten