Iemand die ik kende is het dappere, inspirerende en verhelderende verhaal van Wendy Mitchell. Zij is een jonge vrouw die op 58-jarige leeftijd de diagnose van vroege Alzheimer krijgt. Ze wordt op deze manier geconfronteerd met de meest diepzinnige vragen over het leven en haar identiteit. En ze moet noodgedwongen afscheid nemen van de vrouw die ze was. Haar veeleisende baan bij de National Health Service, haar vermogen om te rijden, koken en hard te lopen en haar onafhankelijkheid verdwijnen langzaam maar zeker.
Mitchells verhaal is ontroerend, filosofisch, oprecht en uiteindelijk ook hoopvol. Iemand die ik kende is een hartverscheurend eerbetoon aan alle mensen die zichzelf langzaam maar zeker verliezen aan dementie. Het is een hoopvol relaas voor alle dierbaren die betrokken raken bij deze ziekte en geeft een eerlijk, bijzonder en glashelder beeld van de wereld van Alzheimer.
Wendy Mitchell krijgt in 2014 op 58-jarige leeftijd de diagnose Alzheimer. In eerste instantie beïnvloedt de ziekte haar leven in beperkte mate, maar uiteindelijk moet ze haar werk opgeven en heeft ze bij zo goed als alle dagelijkse dingen hulp nodig. Om herinneringen vast te leggen en om lotgenoten een hart onder de riem te steken, begint ze een blog: Which me am I today? In dit boek neemt ze de lezer mee in de leefwereld van iemand met dementie. Ze kreeg hiervoor de hulp van ghostwriter Anna Wharton.
In Iemand die ik kende deelt Wendy haar ervaringen tijdens de eerste jaren van haar ziekte. Tussendoor zijn, cursief gedrukt, ook brieven aan haar oude ik opgenomen, brieven aan iemand die ze kende. Het waren vooral deze herinneringen die voor mij erg confronterend waren. Ze geven een glashelder en angstaanjagend beeld van hoe dementie niet alleen je geheugen aantast, maar ook je persoonlijkheid. Het contrast tussen de Wendy van nu en die van toen kon niet groter zijn.
Toch stelde ik me wel wat vragen bij het verloop van de ziekte en de diagnose ervan. Wanneer Wendy zonder aanwijsbare reden valt op straat en er ook verlammingsverschijnselen opduiken, wordt een hersenbloeding vastgesteld. Daarna duurt het maar liefst vier (!) maanden voor ze bij een neuroloog terecht kan. Ook is haar Alzheimer door de jaren heen weinig progressief en blijven er heel wat vaardigheden gespaard. Zo kan ze bijvoorbeeld wel een blog bijhouden, terwijl gewone conversaties moeilijk zijn. Bij mij rijst dan de vraag of Wendy niet eerder aan vasculaire dementie lijdt?
Desalniettemin is het beeld dat ze schetst van haar aandoening aangrijpend en tegelijk hoopvol. Ze wil nog steeds alles uit het leven halen en zich niet laten beperken door haar geheugenproblemen. Ze geeft lezingen en interviews doorheen het land en inspireert hiermee heel wat lotgenoten. Ook geeft ze een heldere kijk op de frustraties, de onzekerheden en de schaamte die gepaard gaan met deze ziekte.
Iemand die ik kende
Oorspronkelijke titel: Somebody I Used to Know: A Memoir (Vertaling door Conny Sykora)
Wendy Mitchell
Aantal pagina's: 288 pagina's
ISBN 9789000362943Uitgeverij Spectrum (oktober 2018)
Met dank aan de uitgeverij voor het recensie-exemplaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten