Wat ik leerde van vier jaar bloggen

Het is zondag maar voor één keer heb ik eens geen Tussen de regels voor jullie klaar staan. Onder het motto "verandering van spijs doet eten" heb ik vandaag iets totaal anders in de aanbieding: wat ik leerde van vier jaar bloggen, geïnspireerd door de recente blogjes van Lisa en Joany.

Plannen is zeg maar niet mijn ding

Waarom zou ik nu opeens wel kunnen wat ik al die jaren op de schoolbanken niet kon? Een strakke blogplanning is echt niet aan mij besteed. Geloof me, ik kijk met afgunst naar alle fancy blogplanners van mijn collega-bloggers om dan fanatiek aan het knutselen en plakken te slaan. En een paar weken later mijn planning terug te vinden op de bodem van mijn veel te volle handtas of ergens achterin mijn kast. 

Je kunt niet iedereen tevreden stellen

Toen ik begon met bloggen had ik niet echt een doel voor ogen en al helemaal geen doelgroep. En om eerlijk te zijn heb ik dat nog steeds niet. Ik weet alleen dat ik het niet zie zitten om de boeken die ik lees en/of de artikels die ik schrijf aan te passen om ze bij een bepaalde doelgroep te laten passen. Met recensies van romans bereik ik een ander publiek dan met recensies van een YA of een thriller en dat vind ik prima!

Nee is ook oké

Toen bijna vier jaar geleden de recensieboeken begonnen binnen te druppelen, wist ik niet beter of ik moest alles met de glimlach aanvaarden. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om een aangeboden boek af te slaan. (Iets met een gegeven paard niet in de bek kijken.) Ondertussen weet ik dat er niks mis mee is om een boek dat me niet ligt te weigeren of om vriendelijk te bedanken voor samenwerkingen die niet bij mijn blog passen. Beter dat dan tegen heug en meug een boek te moeten uitlezen dat me van tevoren al niks leek. 

Kwaliteit boven kwantiteit 

Aan het begin van mijn bescheiden blogcarrière vond ik het een haalbaar idee om iedere dag een post te plaatsen, maar al snel bleek dat een schromelijke vergissing te zijn. Niet alleen heb ik gewoon geen tijd om zeven artikels per week in elkaar te flansen, ik heb er ook vaak de inspiratie niet voor. In mijn geval resulteerde dat dus alleen maar in een hoop posts die het publiceren eigenlijk niet waard waren. Daarom besloot ik al snel om over te schakelen naar twee à drie updates per week; een aantal dat me (nog steeds) perfect bevalt.

Uitgevers en schrijvers zijn ook maar mensen
In het begin vond ik het vreselijk eng om contact te zoeken met uitgevers en schrijvers. Maar ondertussen ben ik er achter dat het ook maar mensen zijn en dat ze bloggers die over hun boeken schrijven meestal écht waarderen. Ook al ben je niet zo positief over hun boeken. Voor uitgevers is slechte reclame ook reclame en (beginnende) auteurs krijgen graag eerlijke feedback over hun geesteskinderen.

Heb jij ook wijze lessen getrokken uit het bloggen?