Milan den Hartog, bijna dertig, altijd behulpzaam, werkt voor een begrafenisondernemer. Maar hij wil iets anders, meer met de levenden. Zijn werk met de doden zit erop. Zijn leidinggevende haalt hem over om nog een week te blijven. In de laatste zeven dagen van zijn loopbaan bij de doden overkomen hem echter allerlei onverklaarbare zaken. Kan een Koerd uit Diemen-Zuid zelfs na zijn dood nog meepraten over waar hij wordt begraven? Wat is er aan de hand met de doodskist van Milouda? Milan is nog nooit thuis geweest bij zijn collega Elsa in De Rijp, en weet niet of hij haar gevoelens kan beantwoorden. Leven en dood lopen steeds meer in elkaar over en dit eist bij Milan zijn tol.
Vandaag verschijnt bij Ambo|Anthos de fonkelnieuwe roman van de Nederlands-Marokkaanse Rashid Novaire. Zeg maar dat we niet thuis zijn is het eerste boek dat ik van hem las en was alleszins een aangename kennismaking.
Hoofdpersonage Milan is een echte "goeierd". Hij wil iedereen helpen en voor iedereen goed doen, maar hij merkt dat de doden makkelijker in de omgang zijn dan de levenden. Zo geven de levenden hem allerlei cadeaus; niet alleen een Aldi-tas met heel veel geld erin waarvan hij niet weet wat ermee te doen, maar ook pijn en verdriet, "emotioneel kapitaal" zoals de auteur het zo treffend omschrijft.
"Misschien dachten sommige mensen dat ik een verhuizer was. Dat ik hun verdriet kon verhuizen. Maar ik was geen verhuizer. Ik was een uitvaartondernemer. Ik bleef staan op mijn plek met alle gevoelens die ik van de mensen had verzameld. Ik bleef daar nog maar een poosje. Tot het mij ook te veel werd."
Milan ligt danig met zichzelf overhoop. Hij twijfelt aan zijn geaardheid, vraagt zich af hoe het verder moet met zijn leven, waar hij thuishoort.
"Ik heb in deze week zoveel verwarde mensen gezien die zochten naar de grond waar ze thuishoorden. En steeds dacht ik niet aan grond, steeds dacht ik aan de woorden van Ephraem de Syriër, die hymne heb jij toch ook gehoord op de begrafenis van je vriend? Het maakte indruk op mij. Te willen dansen op de rug van de zee zonder erin te verdrinken Geen grond, maar golven."
Hoofdstukken over Milans laatste werkweek bij Noorderzon en Zonen worden afgewisseld door e-mails die meneer Jahangir hem schijnbaar na zijn dood stuurt. Helaas belanden deze in Milans spamfolder waardoor hij niets heeft aan de wijze lessen van de Koerdische man. Mij zetten ze alleszins wel aan het denken, net zoals de rest van het boek trouwens.
Milans personage en de zoektocht naar zijn identiteit worden door Novaire ingetogen en gevoelig neergezet. Toch is ook een vleugje humor nooit ver weg. De verhaallijnen rond meneer Jahangir en Milouda, wiens lichaam spoorloos verdwenen lijkt te zijn, zorgen voor afwisseling. Het bovennatuurlijke aspect zorgt er dan weer voor dat het verhaal iets ongrijpbaars krijgt, tot alle losse eindjes uiteindelijk op een prachtige manier samenkomen.
Zeg maar dat we niet thuis zijn is een gevoelige roman over (n)ergens thuishoren, over identiteit en eigenheid. Het verhaal zet je aan het denken en de onopgesmukte schrijfstijl van Rashid Novaire doet de rest.
Zeg maar dat we niet thuis zijn
Rashid Novaire
Aantal pagina's: 225
ISBN 9789041425799Uitgeverij Ambo|Anthos (augustus 2015)
Met dank aan de uitgeverij voor het recensie-exemplaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten